Historische fictie over hoop, wanhoop, moed en liefde.

De porseleinmaker van Dachau is een vlot geschreven roman die je meeneemt in twee verhalen. Enerzijds gaan we samen met Clara en haar dochter Lotte op zoek naar haar familieverleden. Aan de hand van porseleinen beeldjes van Allach probeert Clara verschillende puzzelstukjes bij elkaar te plaatsen en zo een antwoord te vinden op de vraag : ‘ Wie is mijn vader?’

Anderzijds maken we ook kennis met Bettina en Max begin jaren 30. Beiden kunstenaars dromen grootse dromen. Ze leven van de liefde en laten zich omringen door vrijgevochten mensen. Wanneer Duitsland begint te veranderen. Het wordt steeds pijnlijker duidelijk dat hun liefde nog maar weinig kans op bestaan heeft.

Je wordt meegesleept in een beklijvend liefdesverhaal aan het begin van de oorlog. Waar niet alleen mensen zich moeten aanpassen om te overleven maar ook de vrije kunst plaats moet maken voor gecensureerde taferelen.

De auteur schrijft in haar dankwoord : ‘(…) Het voelt als bekend terrein en toch weten we niet precies wat er allemaal gebeurde in deze tijd. (…) Allach-porselein en het nevenkamp Porzellanmanufaktur Allach in Dachau bestonden echt (…) ‘ En ik denk dat dit het boek zo sterk maakt. Hoewel de personages en verhaallijnen geromantiseerd worden en volledig fictief zijn, voelt de plaats en tijdsgeest zeer echt aan. Het is duidelijk dat de auteur zich goed informeerde en haar best deed om zeer correct te zijn in haar beschrijvingen van de omgeving.

De oorlogsverhalen zijn een vaak wederkerend thema maar door de insteek van kunst en porselein krijg je een zeer boeiende nieuwe kijk op de gebeurtenissen.

Gescheiden gezinnen, onmogelijke liefdes, haat, wreedheid en oorlogsverdriet is iets waar nog te veel mensen vandaag mee geconfronteerd worden. Laten we allemaal een beetje liever en verdraagzamer zijn voor de mensen rond ons.

Recensie door @meisjevandezeeleest