Prachtig en pijnlijk verhaal over waanzinnig sterke vrouwen die een weinig bekende gruwelijke geschiedenis overleefden.

Met tranen over mijn wangen heb ik de laatste vijftig bladzijden van dit verhaal gelezen. Heather Morris slaagt er opnieuw in om op een fantastische wijze een gruwelijk stuk geschiedenis te brengen. Morris bewees met dit boek nog maar eens waarom ze één van mijn favoriete auteurs is.

We kennen allemaal wel een gruwelijk verhaal over de kampen in Europa. Maar de verhalen over de krijgsgevangenen van de Japansers waren mij volledig onbekend.

In ‘De vrouwen van het kamp’ maken we kennis met heel veel verschillende personages. Hierdoor waren de eerste hoofdstukken voor mij soms moeilijk te volgen.

Er wordt enerzijds gefocust op de Australische verpleegsters met in het bijzonder Nesta en anderzijds op het verhaal van Norah en Ena, twee zussen op de vlucht. 

Maar niet alleen hun verhalen worden verteld. Het is een boek over zusterschap waarbij moed en kracht keer op keer worden opgekrikt om taken uit te voeren en het kampleven dragelijk te maken. 

De vrouwen belanden in het verloop van het verhaal in verschillende kampen en door de steun van elkaar proberen ze te overleven. Onder leiding van enkele waanzinnige powervrouwen proberen ze een zo ‘normaal mogelijk’ leven te leiden. Onder andere muziek zorgt ervoor dat ze blijven hopen, dat ze niet opgeven en dat ze samen blijven vechten.

Als lezer voel je de pijn van de vrouwen. Je voelt de wanhoop wanneer ze weer eens afscheid moeten nemen van een geliefde. Je bent fier op de kleine overwinningen die ze soms mogen ervaren en geniet intens mee van de muziek die ze maken en de zusterschap die ontstaat. Je bent trots op de krachten en het verzet. Het doet je soms zelfs lachen wanneer je Mss Hitch haar sarcastische opmerkingen voor je ziet wanneer ze zich ergert aan de tolk Ah Fat die speelbal is van de commandant.

Zelfs de soldaten en wrede mannen krijgen in het verhaal een menselijk kantje waar soms een stukje kwetsbaarheid door schijnt.

Morris slaagt er opnieuw in om met heel veel respect te laten zien hoe dappere mensen een strijd hebben geleverd om te overleven en hoe er nooit winnaars zijn bij zo’n gruwelijke daden.

Het spijt me dat er vele leiders niet leren uit fouten van het verleden. Het spijt me dat voor heel veel mensen gruwels als oorlog, vluchten en in kampen leven een realiteit is. 

Recensie door @meisjevandezeeleest