In “De wereld die we kenden” neemt Alice Hoffman je mee in een magisch-realistisch verhaal dat zich afspeelt gedurende de Tweede Wereldoorlog.  Het verhaal is fictief, maar hoofdzakelijk een realistisch verhaal.  Hierin verweven zitten een aantal personages die hun oorsprong vinden in de Joodse mythologie.  Terwijl dit voor mij, in het begin enigszins vreemd aanvoelde, krijgen deze mythische personages, naarmate het verhaal vordert een mooie plaats in het verhaal. 

In 1941 wil de Joodse Hanni haar dochter Lea laten vluchten naar Frankrijk. Gezien ze haar zelf niet kan begeleiden creëert ze met Ettie, de dochter van de rabbijn een mythisch wezen, golem Ava, dat haar zal beschermen tijdens haar reis.  Lea, Ava, Ettie vangen de reis aan naar Frankrijk. Reeds onderweg wordt Ettie van de twee anderen gescheiden.  De drie meisjes proberen in Frankrijk een nieuw leven op te bouwen, maar ook in Frankrijk worden ze als Joden vervolgd.  Deze jongeren moeten zonder hun ouders de oorlog zien te overleven.  

Dit intense, pakkende boek is met heel veel gevoel geschreven.  Naast de jodenvervolging komen ook heel wat andere thema’s aan bod.  Jongeren van verschillende achtergronden, moeten zonder hun ouders verder.  Die zijn tot het uiterste gegaan om hen een kans te geven om te overleven.  De band tussen kinderen en hun ouders is een rode draad doorheen het verhaal.  Ook al zijn ze fysiek niet meer aanwezig, sluimeren heel wat elementen uit hun opvoeding door, die misschien niet belangrijk leken maar nu zorgen voor hun redding.  Hoewel dit verhaal bij momenten intens verdrietig is, blijft ook een positieve boodschap nazinderen.  

Een prachtig boek over verzet, moed, liefde en de band tussen ouders en kinderen.

Warm aanbevolen!

Met dank aan Elke dag boeken en Uitgeverij Orlando voor het recensie-exemplaar!